Het nieuwe jaar biedt weer goede vooruitzichten voor Alan.
Verhaal van een herder…
Alan, een ram in de Palms, heeft niet zulke leuke kerstdagen gehad. Hij was niet fit, raakte de groep steeds kwijt en liep dan alleen verdwaast in het rond. Zijn bleke slijmvliezen in zijn ogen wezen op een wormbesmetting. Gewapend met ontwormingsmiddel om hem snel van die nare beestjes af te kunnen helpen begon de zoektocht naar Alan in de Palms. Hij leek van de aardbodem verdwenen. Hij was niet bij de groep en ook kwam hij niet al mekkerend uit de bosjes naar je toe gelopen. Na een uurtje zoeken werden de vooruitzichten voor Alan erg somber… als we hem nu niet vinden zal hij het waarschijnlijk niet overleven. Al in de auto op weg naar huis bedacht ik nog één plek waar ik toch nog even wilde gaan kijken, ik keerde om en snelde mij terug de Palms in.
Eenmaal op de bewuste plek aan gekomen zag ik hem liggen maar helaas… het was te laat. Met zijn kop in een konijnenhol lag hij roerloos plat op zijn zij. Ik trek zijn kop uit het konijnenhol om hem op te kunnen tillen en ik zie daar zijn oor een heel klein beetje bewegen… toch nog niet te laat?!?? Ik begin wat te schudden en te porren en langzaam komt er weer wat leven in Alan. Zou hij hier nog boven op kunnen komen? Het was twijfelachtig. Ik leg hem in de auto en richt een hoekje van de schuur in als schapenstalletje. Leg hem zo comfortabel mogelijk neer en geef hem met een spuitje met wat water. Op de beweging en het praten lijkt hij goed te reageren ik zet hem op zijn pootjes, maar die kunnen hem niet dragen. De dagen daarop heeft hij zo doorgebracht bij ons in de schuur liggend in het stro met de radio op de top 2000.
In het begin als kwam dacht ik elke keer weer dat hij dood was, maar na zijn spuitjes water een stukje brood of een stukje appel kwam hij weer bij de mensen en begon een beetje aan het hooi te knabbelen. Ik zette hem op zijn pootjes maar dat hield hij nog geen 5 minuten vol. De derde avond dacht ik dat hij de volgende dag er niet meer zou zijn, na nog een aai over zijn neus te hebben gegeven besloot ik naar bed te gaan. Meer kon ik niet voor hem doen. De volgende ochtend vroeg ik aan Ron, die als eerst in de schuur, was of Alan nog leefde….”Ja hij doet het nog!” hoorde ik. Daar waar hij tot nu toe elke keer met zijn kop plat op de grond lag als ik kwam, had hij nu voor het eerst zijn kop omhoog. Vanaf toen werd hij elke dag een beetje sterker, kreeg meer eetlust en kon langer blijven staan. Dagelijks kreeg hij een dosis vitaminen en mineralen en dat leek hem goed te doen.
Na een paar dagen had ik hem recht op gezet en moets even wat pakken in de schuur en had het hek van zijn hokje open laten staan… staat hij ineens achter mij… mheee. Bij de volgende stap die hij wilde doen viel hij om en kon niet meer op staan. Vanaf die dag mocht Allan iedere dag even rondlopen in de schuur. De tijd dat hij het volhield werd steeds langer, maar hij bleef snel vallen en zelf opstaan lukte nog steeds niet. Het scharrelen in de schuur werd uitgebreid met het scharrelen in de tuin. Regelmatig was ik hem dan kwijt en vond hem dan ergens omgevallen weer terug. Omdat de afstanden dat hij bleef staan steeds groter werden zette ik hem in de ezel wei. Dit ging 2 dagen goed, daarna was hij zo sterk dat hij tussen de draadjes door stapte. Dit ging dus ook niet meer. Dan maar een schapen net in de tuin. Dit vond Alan niet zo gezellig. Hij loopt liever achter mij aan. Na een kwartier naar me te hebben gemekkerd besloot hij dat het genoeg was en nam de kortste weg… door het net… boem… Alan weer uit het net vissen, op zijn pootjes zetten en even later… boem weer vast in het net. Dit werkt dus ook niet dan moet hij maar gewoon los lopen als ik in de tuin ben, hij moet toch sterker worden. Terwijl het lopen steeds beter ging wilde het met het opstaan nog steeds niet lukken. Hij probeerde het wel maar had de kracht niet om overeind te komen. Tot hij op een ochtend al mekkerend voor het hekje op mij stond te wachten. Dat hij de hele nacht gestaan zou hebben leek onwaarschijnlijk dus dan moet hij het zelf hebben gedaan. Toen ik later de proef op de som nam bleek een goed positie een voorwaarde te zijn om op te kunnen staan. Tijdens het opstaan was er telkens een moment waarop hij de controle verloor. Als hij op dat moment tegen een muurtje of iets dergelijks aan kwam kon hij verder opstaan, was er geen steuntje voor hem dan viel hij weer om. Oké vanaf nu gaan we trainen: eerst de billen omhoog, dan een stukje appel voor zijn neus als extra motivatie om ook zijn voorpoten onder zijn lijf proberen te zetten. Elke dag had hij wat minder hulp nodig. Sinds afgelopen weekend lukt het hem helemaal zelf om op te staan en beginnen we te denken aan terug keer naar de kudde. Als het weer een beetje mee wil werken hoeft het vast niet heel lang meer te duren.
Die Alan blijkt een echte doorzetter en heeft al veel fans. Van mijn vader mag hij niet meer naar de slacht, dan koopt hij hem levend wel te verstaan. Ik zal hem eens adoptie van Alan voorstellen. Inmiddels is Alan weer bij zijn vrienden in de Palms en het gaat goed met hem!
Verhaal en verzorger van Alan,
Karin Rosier
