Afgelopen woensdag, ’s avonds om een uur of zeven, werden we gebeld. “Op het zandpad tussen de wildroosters ligt een ram die niet meer uit de voeten kan”, was de boodschap. Diezelfde ochtend waren ze door ons nog bezocht en waren alle heren in goede conditie.
De oplettende voorbijgangers wilden wel even bij de ram blijven tot we er zouden zijn. Een klein kwartier later in de Palms aangekomen werden we opgewacht op het zandpad. De onfortuinlijke ram lag een stukje van het pad, verscholen tussen gras en heidepollen. Het bleek Nick te zijn. Als je hem op zijn poten zette zakte hij direct weer in elkaar. Hij had geen wonden en er leek niets gebroken. Toen het bakje schapen biks tevoorschijn werd gehaald probeerde hij wel te komen, maar het lukte hem niet.
Het was duidelijk, Nick kon niet in de Palms blijven. In de auto dan maar en een nachtje in de wei. Kijken hoe het morgen met hem gaat. De volgende ochtend ging het iets beter. Hij kon kleine stukjes lopen maar je zag duidelijk dat het probleem zich in het kniegewricht bevond. Omdat dit wel wat tijd vraagt om te herstellen is zijn tweeling broer Simon opgehaald uit de Palms en houd hem gezelschap in de wei.
Dankzij deze 2 oplettende voorbijgangers heeft Nick een goede kans om weer helemaal te herstellen. Omdat er die ochtend een bezoekje aan de rammen was gebracht, zou het wel een aantal dagen hebben geduurd voor hij door ons gemist zou worden. Of hij dan gevonden zou zijn en hoe hij er aan toe zou zijn geweest…?
Lieve voorbijgangers, nogmaals heel erg bedankt voor het bellen!